2-Hikoyat

Sa’diy hikoya qiladi:

Bolalik kunlarimda juda ibodatga berilib ketib, kechalari tinmay namoz-niyoz bilan mashg’ul bo’lganligim yodimda. Bir kecha otam huzurida o’tirib qur’onni bag’rimga bosib, tilovat qilish bilan mashg’ul bo’ldim. Atrofimizda bir necha odam uxlab yotardi. Shunda men otamga dedim: “Bulardan birortasi loaqal ikki  rakaat namoz o’qigali boshini ko’tarmaydi-ya, shu qadar g’aflat uyqusiga botibdilarki, uxlagandan ko’ra ko’proq o’lganga o’xshaydilar!”

            Otam dedi: “Ey jonim o’g’lim, sen ham odamlarni malomat qilgandan ko’ra uxlab qo’ya qolsang yaxshiroq bo’lardi”.

Ko’z oldini parda bosgan, manman degan kekkayma

Bu dunyoda o’zidan ham yetuk kishini ko’rmas.

Siz mabodo o’z-o’zini ko’rarlik oynak topib

Borsaydingiz, ko’rar edi o’zini hammadan past.