Agar dengiz chayqalsa, to’lqin qo’zg’alib, bo’ron ko’tarilsa, kemadagilar:”Olloh”, deb munojot qilurlar.
Agar yo’l boshlovchi sahroda adashsa, karvon yo’ldan og’ib, qay tomonga qarab yurishni bilmay, lol-u hayron tursa: “Olloh”, deb nido qilurlar.
Agar boshlariga musibat tushib, balolar yo’gilsa, ofatlar kattalashib, hayot tang kelsa: “Olloh”, deb duo qilurlar.
Agar eshiklar muhtojlarga ochilmasa, talabgorlar oldiga pardalar tushsa: “Ollohim”, deya yolvorurlar.
Agar chora-tadbirlar foyda bermay qolsa, yo’llar toraysa, orzu-umidlar so’nib, ishonch rishtalari uzilsa, yana: “Olloh”, deya munojot qilurlar.
Agar keng yer tor kelsa, olti tomon yopirilib, qalblarni siqsa, faqat: “Olloh”, deya yolborurlar.
Chunki jojatlarni ravo etguchi, tanglikdan kenglikka chiqarguvchi, yo’qni orga aylantirguvchi, yo’qni borga aylantirguvchi, dardlarga malham berguvchi faqat Ollohdir.
U yaxshi so’zni, xolis duoni, chin munojotni beshak qabul etur.
Unga saharlarda ko’zyosh to’kilur, hojat mahallarda qo’llar cho’zilur, sog’inchdan sarg’aygan ko’zlar termulur…Uni eslash bilan qalblar xotirjam bo’lur, rohlar taskin topur, hissiyotlar tinchlanur, asablar bosilur, aql joyiga kelur, ishonch mustahkamlanur.